Дээд айлд адуу мал хашаа юу гэлтэй пижгэнээд хоёр хонов. Хүүхдүүд тоглоод, гүйгээд байгаа юм. Өндөр настай хөгшний даралт ихсээд бууж өгөхгүй байсан ч, багачууд хөл гараа хөдөлгөж л байг гэж ярилцаад аяар нь байгаад байлаа. Гэтэл сүүлдээ дэвхцээд, тааз нураах нь уу гэлтэй болоход тэвчээр алдаж, орлоо. Хаалгыг нь тогшиход эмэгтэй хүн “За, тэр хэлээгүй юу. Яв яв, өөрсдөө очиж онгойлго” гэх нь сонсогдов.

Нэлээд удсаны эцэст арав орчим насны охин хаалга онгойлголоо. Гэрт ойролцоо насны хоёр эмэгтэй, нэг эрэгтэй хүүхэд байх аж. Компьютерын өмнө 30-аад насны бүсгүй сууна. Мэнд мэдээд “Хүүхдүүд яаж тоглохоороо ийм их чимээ шуугиан гаргадаг байна аа” гэхэд бүсгүй “Харин тийм ээ. Би хэлээд дийлэхгүй байгаа юм. Бага нь манай охин. Энэ хоёр нь дүүгийн хүүхдүүд. Манайд хэд хонохоор ирээд байгаа нь энэ. Компьютер шагайж суудаг хүүхдүүд нэг өдөр ч болов өөрөөр тоглог гэж бодоод хааяа сануулчихаад хорихгүй байгаа юм. Тэгсэн дэвхцээд байх юм” гэлээ.

Жаалуудад “Та нар том болсон хүүхдүүд байна. Доор айл байдаг, дээрээс нь хэрээс хэтэртэл пижгэнэж болохгүй гэж мэдэх ёстой. Өндөр настай эмээгийн бие муу байгаа юм. Дахиж ингэж болохгүй” гэхэд дуугарсангүй. Тэд эвгүй харцгааж байв. Өнөө хүүхэн ч “Ямар сүртэй юм” гэх шиг харна.

Үргэлжлэлийг эндээс